İnsan yüreğindeki çığlıklara nasıl bir çözüm bulur?
Sesi o kadar yüksek çıkarken nasıl susturmak için çaba gösterirsin?
Bırak yürek isteklerini dile döksün, bırak ki; içini kanser misali sarmasın.
Neden bu korku diye soruyor yürek.
Fakat cevabını bir türlü alamıyor.
Mantık yüreği susturmaya çalıştıkça, yüreğindeki dertler daha çok kabarıyor.
Kabardıkça gözünden yaşlar akmaya başlıyor.
Kendini bir nebze öyle rahatlatmaya çalışıyor.
Sonra ne mi oluyor?....... Rahatladığını düşünen yürek fark ediyor ki her şey aynı.
Kendini daha bir karanlığa kapatıyor.
İçi kapkaranlık bir oda, hiç ışık yok kendini görmekte bile güçlük çekiyor.
Acaba bu zifiri karanlık kaderim mi yoksa aydınlık bir yer var mıdır?
Yüreğimin en kuytu bölgesinde.
Sizce yüreğin aydınlığı nedir?
Sesini duyurmak mı?
Yoksa karanlığıyla, yaşamayı öğrenmek mi?
BEN BUNUN CEVABINI BİR TÜRLÜ BULAMIYORUM….