Her öksüz çocuğun gözyaşında âhım var benim!...
Suskunluklar öfke ve nefreti çağıran davetiyedir
Ateş denizlerinde karaya vurmuş insanlık…
Beyaz adamın homurtularında çarmıha gerilmişiz
Ölüm kurtuluş olmuş, olmakla olmamanın kavşağında
Terazinin bir kefesi yere, bir kefesi göğe değmiş
Cılız kalmış sevgi ve merhamet bahçesinde açan güller…

İçimize kaçmış gül nefesimiz şerrin dik yokuşlarında
Sözlerimiz ağzımıza tıkılmış özgürlük heykelinin gölgesinde
Şefkat duygularımıza dadanmış şehrin kin haramileri
Koynumuzda beslediklerimiz yalnızlığımızda ne çok çoğalmışlar
Pas tutan yüreklerin katılığında büyütmüşler kapkara kinlerini
Ölüm salmışlar sevgi ordularının kahraman öncülerine
İnsanlığın acıları müzelerde gözler önüne serilmiş…

Davulla tokmak başkasına verilmiş çelişkiler içinde
Çilingirlerin kör insafına terkedilmiş altın kakmalı kapılar
Umut dağların ardına kaçırılmış, söndürülmüş çerağlar
Mumdan gemiler yüzdürülmüş alev dalgalarında
Özgürlük ve insanlık bir sakız gibi çiğnenmiş ağızlarda
Ve çiğnendikçe yumuşak karnı olmuş ezilen çoğunluğun
Söz çöplüğünde almış yerini insafa dair lakırdılar!...

Sevginin bittiği yerde umutlar kış uykusuna yatmış
Tebessümler korkunun tahtında dönüşmüş hercai gülüşlere
Kirli nefeslerimiz arınmış sükûnetin duru sularında
Saklı kalan acılar ele vermiş kendini donuk nazarlarda
Akıp gitmiş insanlığın en saf duyguları gönül ırmaklarımızdan
Göğümüzdeki yıldızlar dökülmüş intikam denizlerine
Pırlantalar taş hükmünde, taşlar pırlanta hükmünde!…

Âh ve çilelerle dokunmuş insanlığın kader heybesi
Zulüm bir bumerang misali dönmüş kirli kaynağına
Güneşten uzak kalmış ak saçlarımıza kırağı düşmüş
Aşk tohumlarından çıkan filizler nefrete gölge olmuş
Dizginlemiş sularını, denize küsmüş cümle nehirler…
Hançerlenmiş sevgi burcunda açan kırmızı gonca güller
Kanaryalar ülkesinde hâkim olmuş şaşı baykuşlar!...

İhtirasın kapkara bulutları kapatmış aklın ufuklarını
İzan ve insaf barajının kapakları açılmış, kin bürümüş gözleri
Zehirlenmiş körpe hissiyat, çarmıha gerilmiş muhabbet
Bu vahşi saltanatta kartaldan medet umar, zavallı üveyikler
Lâkin karanlığın zifirinde saklıdır yarına doğacak aydınlık
Mazlumların çığlığına elbet bir gün ses verecek billur gökler
İnsanlık kimsesizler kimsesinin merhametini bekler
M.NİHAT MALKOÇ