BU BİR ÖZELLİK DEĞİL

Aşk güzel şeydir,
Ama, boynuna doladığın kollarınla boğmadan,
Hem de, en güzel şeydir!
Ama, aidiyetine geçirdiğin güvenini,
zincirleyip,
süslü mücevher kutularında,
mutlu olacak fikrine kapılıp,
bir kırmızı kurdelaya bağlayıp,
hapsetmeden...

Sonra,
Sonrası sonrasızdır,
Hep yeni, hep anlık, hep seherin doğumu,
Hep, bebenin yeni doğumundaki,
Kırkını beklemeden açık gözlü umut hevesinde...

Hüner istemez,
kendisi hünerin ilk icadı,
Ustalık istemez,
ustanın en merak ettiği,
Yer, mekân, mevsim iklim, renk, tip,
inanç,
umurunda olmaz aşkın...
sarar sever, sever sarar...
cins, tür, soy sop ayırt etmez,
hepsinin üzerindedir,
Copsuz, silahsız, bekçisiz askersiz,
kışlasız kalesiz ordusuz,
ve kansız bir güçtür
bence böyle yani...

İnsan, unuttuğu,
Yaşadığını sanıp çarçur ettiği zamanını,
O, zamanın içindeki hacmini,
Hacmindeki var oluş nedenini,
Var oluşun,
ismi, cismi ve ruhi bedenini
ve
Ben’in benlere sığmayan,
bireyselliğinden sıyrılmış, yüreğini,
Ummanındaki nefesini,
her gün her saat
hatta,
her dakika yeniden kendini keşfeden,
İnsan olmanın ilk şartıdır bu,
itiraz kabul etmez, yazısız yasasız kuralıdır bu,
yaşam ortaklığı,
özlem ortaklığı,
dert ortaklığı,
aşk yani...

Paylaşır korkak bazen,
bazen çekingen, utangaç,
bazen bir selam kadar hür,
ama hep sağanak,
hep gür...
bazen bilmediğin bir diyarda, bildiğin yüz,
bitmeyen maçın beraberlik skoru,
bayram harçlığını bekleyen,
akşamdan sabaha,
çocuğun meydan okuduğu yaşama hevesi,
bayramın ta kendisi...

Bu işte!
Başka ne deyim?
Başkasız...
"Sev, sonra, arkana bile bakma"
felsefesiyle
devam eder becerebilene...

Turan ÖZBUDAK
03 Ocak 2017 Salı 18.50