Nasıl başarıyor ellerin
Onca mesafeye rağmen gönlüme değmeyi ?
Sen hangi rüyadan kanatlanıp kondun gerçeklere ?
Neden bu kadar güzelsin berceste ?
Ah sevdiğim , ah ömrümün en güzel dizesi...
Senin adın ...
Senin adın benimle anılmalı
Sen bilmemelisin gitmenin korkunç sancılarını
Adını bana bağışla berceste
Adın benimle yaşamalı ,
Benim dudaklarıma kazınmalı .




Bir yol bulsam her adımı sana kavuşan ,
İnce narin parmaklarına esir düşse gözlerim ,
Sıcacık tebessümler konsa yine dudaklarına ,
Şiir okur gibi dinlesem...
Dinlesem susuşlarını.
Sana gelsem , sana yorgunluklarımı döksem
Berceste ...
Sevdiğim...
Beni sevmek için dahi incinme sen
Sen gül, gül yeter .





Gün düşerken karanlıkların kucağına
Evrene son kez bakar gibi sıcacık renkler saçarken
Ve rüzgar kendini göstermek için dağıtırken ağaçların saçlarını
Ben bir hükümdarım kaldırım taşlarında !
Ben en zenginiyim şu kainatın ;
Sen varken solumda ...
Sen varken berceste , her şeyim tastamam
Her şey adın gibi , her şey gözlerin gibi ...
Sen yanımda ol yeter .





İtiraflarımda olmalı elbette , sana kırgınlıklarım da
Ne mümkün sana kırılmak o gözlerin varken
Nasıl hüküm sürer öfke benliğime , sana bakarken
Sana bakmak derken dahi titriyor ellerim ,
Beni affet, doyasıya bakamam güzel yüzüne
Beni affet , şairliğim dilini yutar seni hissedince
Berceste...
Nadide çiçeğim ...
Ömrüne beni de kat yeter .





Şimdi karşılıklı birer çay içeriz ,
Hayal sanma sakın !
Sen bu evde hayal değilsin ,
Bu ev sensin Berceste .
Bu ev sensin .
Öyle doluyum seninle , öyle seninle nefesleniyor içim ...
İçim ...
Berceste’m içim...
Dökülmüyor öyle sayfalara , dillere sürülmüyor bu sevda
Yakışmıyor hiçbir betimleme saçlarına , kaşlarına , adına...
Şimdi fısıldarım usulca ,
Başka türlü beceremiyorum anla ,
Yazmaktır benim huyum
Duy beni !
Seni seviyorum berceste .
Seni seviyorum.
Seni...
Seviyorum.