sana bu boş günlerin işe yaramadığını söylemiştim
söylemiştim mutsuzluk bir ömür boyu sürebilir
fakat zamansızlığın ne olduğunu bilmiyoruz
gülümserken fotoğrafımı çek
göğe yalanlar söyleyen bir anım olsun

bir hayat boyu sevinçler ve hüzünler
iki kardeş ağrının yaralarımızı yok ettiğini
anlamaya çalışıyordum
bir sonu sonsuzluğa bağlayıp gitmek isterken

göğe dalıp masmavi gülümsedik
şakacıktan ölüyormuş gibi yapıp
yeniden var olduğumuzda
aramızdaki mesafenin uyku dalgınlığı
bizi birbirimize yakınlaştırmıştı

yol değil
söz değil
değil işte
bir yaramaz kara gözlü sevinç
nasıl anlatsam ayrılık ücra bir rüzgar
kendi kalbimizin karanlığında dönüp durduğumuz

açık sözlü alfabeyle süslüyorum sözümü
bu akıl almaz öyküyü nasıl bitireceğimi bilmediğim için
rast gele saçmalıyorum
hep ağlamaklı sarılmalar kalıyor aklımda
nefesimi tutup erteliyorum sevgimi.