Çok çaresizim şimdi.
İçimde kandan ağıtlar koparken,
Yüzümde çaktırmamanın verdiği anlamsız gülümseme var.
Söylenenler bir kulağımdan giriyor,
Diğerinden çıkamadan yok oluyor.
Laf anlatmayı bırakın, o son sözlerden sonra laf dinleyecek halim bile yok artık benim.
İnsanlar anlamasın diye anlamsız sırıtmamın yanı sıra yarı baygın bakan gözlerim, aslında buğulu haliyle hislerimi ele veriyor.
Sınırsız hayal furyasının içinde sörf yaparken beynim,
Kalbim kırık döküğü toplamak şöyle dursun, daha nasıl un ufak ederimin derdinde.
Midem bırakın yemeyi içmeyi, ağzımdan fırlayıp; ‘’ben daha fazla bu bedende kalamam!’’ havalarında.
Beynim anlamsız sorulara, olabilecek en anlamsız cevapları vermenin tesiriyle şokta.
Nasılsın sorusuna neşeli bir ‘iyi’ deyip geçen ağzım, utanıp iyelik ekini kaldırmış durumda.
Ama bir yerim var ki...
Orasına birisi dokunsa dinamit yerleştirilmiş bir bina gibi salıvereceğim kendimi;
Avuç içlerim…
Şöyle demişti şair; ‘’Gözlerimden öptü, Ellerimden öptü, ellerimden. Avuç içlerimden öptü. Unutabilir misin şimdi? Ben, ölsem unutamam.’’