biliyorum ki sevmek, onca satırın ve onca anlamın arasında bile
adını bulmak,
adına sarılmak...


önce bir sanrı sandım ellerini
sonrası bir sanrıdan öte
yabancılaştım sanki benliğime
yeni kelimeler eklendi lugatıma
’’sanrılaşmak’’ gibi zamanla, inat gittim hep alışkanlıklarıma

muammalarından çıkamadım altı çizili cümlelerin
içinde ne aradığımı sormayı unuttum hep kendime
hep küstüm, hep barıştım, hep saçmaladım
çözemedim hiç
bu nasıl bilmece

mesela bu sonsuzluğu hep sana mı göz kapaklarımın
bitmeyecekmiş gibi biriken lirik duygularımın
gülüşünü ceplerine sıkıştırmış bir çocuk gibi bazen
ve sen en sevdiğim çocuk gibisin hep
gözlerin oyuncaklarım
sözlerin mutluluklarım

işte bu yüzden kurduğun bir cümle olmak var
bir cümlende başrol olmak var şimdi
öznemle senin, yüklemimle senin, her harfimle
senin kurduğun
gülüşü ceplerinde bir çocuk olduğum

ve adını bulmak var adımın yamacında
en güzel bağlaçlarla bağlanmış biçimde
bu yazılanların bir anlamı var sözlüklerde
benim bildiğim en güzel anlamlar senin içinde


biliyorum ki sevmek senin adına sarılmak
onca satırın ve anlamın arasında bile
adın öyle şiir, öyle kafiyeli, öyle birden bire