adı/n aşk ki
sözler seslere
karışmadan
karışamadan
akıyor
nehir yataklarına..
gizli özneli
zamirsiz, zarfsız
çoğu zam/an..
hayalini, hayaletini
kaybetmeye
hazır değilim
belki hiç
olamayacağım..
tek
tutunduğum dalı
bırakamam
umudumu kaybedemem
küserim
her şeye ki
uykusuzluk bile
senden gelince
acımıyor gözlerim
yüzüm mütebessim
anlıyor musun?

seni
görmek, duymak..
......................
kalıyorum orda
düşüncesi bile,
tarif edemiyorum..

tavrın asil
duruşu
yanmakmış
sessizce..
bu da
öğrettiklerinden oldu
sevgilim..

h/içliğin derinliğinde
sen ve
toz bulutuyla
gözlerimizde
sis bulutu
kimsenin sahip
olamayacağı
hazinem
aidiyetim..

ki her nehir
denizlere
ulaşamazmış
akışı
değiştiremediğini
an’da olmayı
acziyetinle
kuşbakışı seyreder gibi
şehri
içinin kıyılarında
suya bakmayı
suda ki akisinle,
senli ama sensiz

“yaşamakmış” hayat..

ve sevgilim
hâlâ saat
seni sen
geçiyor...