İNSAN VE DÜNYA (622) VERDİN Mİ SEN HİÇ

Çıkan can gidişe bulurmuş bir yol.
Ruhu başkasına verdin mi sen hiç.
Yaşam dediğimiz gizemli bir hal.
Sevmenin sırrına erdin mi sen hiç.

İnsan ve dünyanın sırrı insanda.
Doğanın hizmeti varı ihsanda.
Şaka bu dense de karı nisanda.
Kırklar yağmurunu gördün mü sen hiç.

Zaman denen olgu tükenmiyormuş.
İnsan ömrüne de eklenmiyormuş.
Çare aramadan beklenmiyormuş.
Ömür yokuşuna vardın mı sen hiç.

Mutluluk canlarda olurmuş neşe.
Geceden gündüze, aya güneşe.
Dünya denilen yer cennetten köşe.
Gönül akışına durdun mu sen hiç.

Bir yerden bir yere göç imiş ömür.
Belli değil ay yıl, kaç imiş ömür.
Gurbette misafir maç imiş ömür.
Şu dünya halına sardın mı sen hiç.

Fasit bir daire, dön dolaş aynı.
Baş ile son aynı, tüm uğraş aynı.
Nihai netice, yok oluş aynı.
Sonsuzluğa hayal kurdun mu sen hiç.

Zayi Ozan derki, yükler çok ağır.
İnsanları sorma kör ve de sağır.
Sevgiyi getiren götüren kahır.
Aşkı ilmek ilmek ördün mü sen hiç.

İlhan ATEŞ (Zayi Ozan)
Ankara, 15/09/2019 Pazar
Yayın : 20/09/2019 Cuma
www.edebiyatdefteri.com/siir/1253755/