Çok kişinin başına gelen insani bir durum
Değimlidir sizce de...
Gün gelir İçinde bulunduğun her şeyden
Hatta daha çok kendinden kaçma isteği…

İç sesinden çıt yoktur artık
Gönül teli en sevdiğin şarkıyı terennüm ederken
Susmuş
Yüreğin sevmeyi bile unutmuştur

Melekelerin yerinde olduğu halde
Sen kendinden geçmişsindir

Gözlerin anlamsızca boşluğa dalmış
Batan günün o muhteşem rengi dahi
Gözlerinle buluşamamıştır

Bedenin yılların her türlü yorgunluğunu
Hissedemeyecek kadar uyuşmuştur...

Ve işte tam bu sıralarda kendini atarsın
Bilmediğin diyarlara
Kendinle hesaplaşmayı bile unutarak…
...

Benim bu diyarım biraz da Kırlangıçlar diyarı...
Sabahın belli saatlerinde kocaman bir topluluk halinde

Binaların çatılarına evlerin balkon demirlerine
Dokuna dokuna selamlarlar sizi özgür ve mutlu…

Güneşin kızıllığı balkonuma vurmaya hazırlanırken
Yaşarsınız bir kez daha aynı seremoniyi
Bu da iyi akşamlar vedasıdır belli ki...

Böyle bir günün sonunda az da olsa döndüm kendime…
Ve;
Yaşıtlarımın sokakta oynadığı bir çağda
Basma perdeli açık pencereden
Nefis yemek kokularıyla birlikte sokağa yayılan
Ve O zamanlardan hayranı olduğum bu şarkıyı hatırladım...


Kalbimi bezlederim minnet-ü zevk-e
Dilesen dilesen dilesen
Bir muhabbet kuşu da ben olurum
Sev diye sen
Sevgimin meltemidir
Şimdi şu ruhumda esen
Ah esen

Zeki MÜREN 1951