bütün açmazlara yara açan bir yaşamın düşünde...

gül rengi...
güvercin kanadına bağlı
eskiden uçuşurdu mektuplar
havadisler zaman eskitirdi
merceğinde kalırdı duygunun sıcaklığı
ipsiz düşlerde sonsuzluğa uçmak gibi
postane mührü basılmış çuvallarda
sevinçler özleme kanat çırpardı

köy meydanında toplanırdı kim varsa
postacının yolu gözlenirken her pazar
bir süvari görüldü mü ovada
kadınların attığı zılgıtlar eşliğinde
bütün eller alkış tutardı
sanırdık ki düğün var...

bizim postacı yamandı
atının kaldırdığı tozlardan tanırdık
heybesindeki hasret,
meydanı sevinçle doldururdu
Niyazi oğlu Mehmet, Ömer oğlu Ali
daha eli havadayken zarflar kapılırdı
dolan gözlerle öpülüp açılırken mektuplar
ah okuryazar’sızlığım...
mektubu postacıya geri uzatan el
eğik başla, ter içinde kalırdı

Rahman ve Rahim olan Allah’ın adıyla...
anneciğim, babacığım...diye başlardı
tüm aile kelam-ı muhabbete dökülürdü
hüzün ve sevinç arasındaki o bakışlar
ne paha biçilemez, ne tarifsiz duyguydu...

bir zamanlar sesler kasete sığar
özlemler teypten yükselirdi
gevrek simit, sıcak çay tadında
özlemler susam kokardı odalarda
o küçücük teyp’in etrafında
cem ederdi cümle a’halimiz

babaannemin duyulan sese ağıt yaktığını bilirim
to hay çao lac mı
(neredesin oğlum) diyerek cevap beklerdi
ses devam ederdi...
evde kim varsa herkesi adlayarak
hatır özlemli bir sesin içinde sayılırdı
adı geçenin yüzü gülerdi
dünyalara sığmazdı o bakışlar

hatırlıyorum...
kışın en çetin günleri, yollar kapalıydı
bacalardan yükselen tezek dumanı
kara trenin bıraktığı is gibi
gökyüzüne süzülürdü...
zemheri ayazında buz tutarken camlarımız
zengin bir rüzgar kırık cam kenarından
durmadan dövüyordu yoksulluğumuzu...

yokun var olduğu,
yoksulluğun kol gezdiği zamanlar
tüm yokluklara inat biz vardık...
ruhumuz vardı...

şimdi saniyenin üçte biri mesafede
özlemler yavan, bakışlar boş
her şey çok yakın,
insanlık ve duygu epey uzak artık...