Kendime çekiyorlar Eylül’ün sesini seyrettiğim sırtlar
Birazdan konuşacaklar
Birazdan insanlar ve ağaçlar Islaklığını giyip şu zemin üzerine
Bir çocuğun gözlerindeki yağmur kırılmasıyla gülüyorum.
Sevgilim,
Hiçkimse senin gibi gül kokmuyor
Durmadan,
Durmadan yer değiştiriyorlar.