’’Gece yarısı dudaklarının kıyısından sonsuz bir ilham böldü uykumu
ne kan ne ter içinde kaldım: Bildiğin masmavi mürekkepti alnımdan süzülen
ıslandım şadırvanların sesin de
ıslandım tebessümünün gölgesinde
kendimi zor attım senden gittiğim yollara
derin bir ohhh çektim varlığına; sen saçlarını çözen de’’


giderken söylemedim
annesiz telaşların gezindiği yerlere
evlatlık verildim kurum sesli adamlara
korkmaya tedirgin olmaya aklım ermedi
bileğim bükülmedi hep belim büküldü
gölge olup yürüdüm yanların da
acı ve ıstırapta kilitli kaldım
ağıda doymuş odalar da

biliyor musun? seni getirecek zaman
ve doğacak diye şafak derinden derine
şiirler biriktirdim benliğimden benliğine
dillendirdim ey dün gibi güzel ruhumu
yankıdı dünyevi mısralar hasretten ırmağa
hayatı yitik her şiir ümitsiz tasalarla
Aşkın itirafı ve yalvarışım döküldü huzuruna
el pençe divan durdu haddi olmayan gözlerim
nis(y)an yağmurlarıyla

dudağında ki yaraya banıp kalbimi
seherle bezenmiş olarak yürürken ölüme
bende olan güzelliğin koparabilir kıyametimi
yahut o çalınmış mutluluğu üflerim göz bebeğine
sonra sen üflersin gülümseyişinden söz incilerini
nefesinin buğusu döndürür başımı
açılır hayatın yeni sayfası yer kabuğu değiştirir yönümü
rüzgara binip bulutlardan kopup gelirim
kırklara karışmadan kırılmadan serçe yumurtası
gelişine giyinebilirim en mavi mehtabı

bu söz yağmuru ki harmanlansa yedi yerinden
haramice dilimden düşer avuçlarına
olsun; ölümü kendimle; dirimi senle bölüştüğüm
hep veda makamı bildim Aşkı vedaları yıkandım
öyle kuşatıldım dövüldüm hayatın örsün de
yaşamak boşaldı damarlarımdan oluk oluk
gelişine giyindim Azraili sarıldım kefene

sonrası yok; tutsun ben uğultulu deniz uykusu
topla kirpiklerimi eksik şiirlerden uzat musallaya
söyleyecek şiir anlatacak hayat kalmadı kalemimin ucun da
göçüp gideyim dudaklarının kıyısından
ilk yaktığın ateşin şavkımasıyla intiharım sevgili.