"Yaşamım sayfalar gibi hergün tükeniyor,hüzünle,ızdırapla,acıyla….
Bir umut ışığı var içimde,hep birgün gelecekmişsin gibi,seni bekliyorum..
Gözlerim daima yaşlı ve yanaklarım alabildğine ıslak olarak..
Mutluluk nedir? Gülmek nedir?unuttum..oysa ,birzamanlar seninleyken ne kadar çok gülerdim..sende bana<SEN HEP GÜLMELİSİN,SEN GÜLMEK İÇİN YARATILMIŞSIN,GÜLMEK SANA ÇOK YAKIŞIYOR SİYAHGÜLÜM >derdin..
<SANA SİYAHGÜLÜM DİYORUM ÇÜNKÜ SİYAH GÜL, ÇOK NADİDE BULUNAN
BİR ÇİÇEKTİR.SENDE ZOR BULUNAN ÇİÇEĞİMSİN>derdin…Gelde gör şimdi,
O bakmaya kıyamadığın siyahgülün ne hallerde..
Gülmeyi unuttu,seninle birlikte gömdü kalbini toprağa...
Sen bir ölüsün ama siyahgülünde yaşayan bir ölü…"

Bitmişliğin sonunda arzuların "siyah gül" makamında salınıp bir rehavet eşliğinde
yönsüz detaylarda darasız ölçülmüşlükte
ışıkların ruhundan medetsiz olarak onlardan mahrum diyarlara taşınması…

Canın çekilmişliğinde, çekingen tereddütün terleyen teninde,
boş iç çekişlerin senelerin yığdığı tortuları, bir yere
havale etmenin dokunmuşluğunda dallarda dalgalanışı…

Mecalsizliğin lal olmuşluğunda, zoraki tazyikli yellerin suspusluğunda,
dayanılması güç acılarda çıtırdayıp duran acılar…

Detaylı kanaviçe de duygularını bu yaylaya taşıyan yüreğe selam, saygı…
Ve Edip'çe tebriklerimle...