Anonim acıların mahrem yeri olmaktan sıkılmış bir şiir
Orada duruyordu
Aldım onu iyileştirdim mutlu imgelerle
Aldım onu bir şarkı fısıldadım kulağına
Yeniden doğdu!


Direnişini gördüm bir fotoğrafta iki yüzün
Yan yana durmanın şiirini yazıyorlardı
Öyle bir şiir, dizelerinin ışıkları daima açıktı


Ve açık olan parantezleri vardı
İçine süslü kelimeler, sus’lu sevgiler bıraktım
Yoluna doğru
Yol aldım


Sevincin kursakla teyellenmediği bir zaman buldum
Ellerinle bileklerin arasındaki köprüde uyuyordu
Aldım onu bakışlarınla yıkadım
Aldım onu gözlerinle kuruttum
Çiçeği burnunda mis kokulu kelimelerle avuttum
Zaman sen oldu
Yeniden doğdu!


Sonrasında
Hep yüzün düştü aklıma fotojenik hayallerde
Bir ömür gönüllü oldu kalbim
Gülüşünü çekmeye


Güzel bir şiir, güzel bir zaman çerçevesinde
Aşk’lı sevda’lı cümlelerle tozlandı
Işıklarını açık bıraktım dizelerinin
Ki karanlıktan korkmasın biz’li öznelerim



Ey şiirim

Sen bir parantez içisin

Yerin, benim içim