Ben korkularımı seviyorum...
Sabahın yüzündeki
kat kat tumanı,
ufukun sakinliyindeki
gölge izdiraplarını,
yosun rengi denizin
petrol kokusunu,
donsuz eteksiz martılarını,
beton duvarlara
çizilmiş takvimlerini...
Bu şehrin siyah
kapılarını seviyorum...
Ben korkularımı seviyorum...
Fidan yapraklarını koparan
perişan rüzgarlarını,
rüzgarların dağıtdığı
perişan saçlarını,
sokakların sürtülmüş dudaklarını,
kahbe tumanlarının kısalığını,
seksi baldırlarını kapamayan
siyah mantolarını,
parfümlerinin eski
hatıralarını seviyorum...
Ben korkularımı seviyorum...
Annemin civcivlerinin korkduğu
komşu kedisini,
odama sokulmuş
sırtık fareleri,
iyrenc tualet sineklerini,
şeftali kurdunu,
son baharın hazal
sarısını seviyorum...
Ben korkularımı seviyorum...
Dar gömlekli kızın
sarışın saçlarını,
telefonumun mesaj yerindeki
beş sayısını,
düşlerimin aşk romanlarını,
uyuyamayan gözlerimin
çekdiği toprak yollarını,
saat 7.00 treninin fısıltısını
seviyorum...
Ben korkularımı seviyorum...
Asker annelerinin
sonsuz telaşlarını,
kurşun sesindən ağlayan
çocukların gözlerini,
Mehmet çavuşun
ayaksız çizmelerini,
bir karış vatan
toprağı için
beş karış kefenlik
beyaz bezini seviyorum...
Ben korkularımı seviyorum...