duymaz hiç kimse seni
benim duyduğum kadar
yüreğinin sesini
gönlünün aktivitesini duymaz
yanakların kızarır, yanar
avuçların tutacak bir el arar
gözlerinde sonbahar
yaş misali
dökülür yaprak , yaprak
bir hüzün ki
içini sarar



anlam veremezsin
ay niye doğar
güneş niye batar
yıldızlar niye parlar
gerçek olan bir şey vardır ki
ruhunda bir sevgi seli yatar
bir güzellik
bir benlik
bir kimlik yakıştırmak istersin kendine
istersin istemesine de
bir türlü gerçekleştiremezsin



ıslanırsın her yağan yağmur da
kendi kendine diklenirsin
hayatın en cazibeli anlarında
olmadık reaksiyonlara yenik düşersin
kadere inanırsın da
kederler neden seni arayıp bulur
bunun nedenini bilemezsin
gücün yapmaya muktedir olduğun kadardır
değerinse sana saygı duyulduğu kadar


şimdi ise ;
ahraz bir şarkının
bestecisi gibiyim
bakışına hükmettim
gülüşüne nüksettim
haydi bir ses ver de
kendimi akort edeyim