Doğruca doğrul incinmekte olan anılarıma
ki -ben- insanlardan vahşice ayrılmaktayım
büyük kalabalığına küçük yalnızlığımı bahşediyorum
durmadan,duraksamadan gözlerine,
hiç gitsin istemiyorum bu kahreden keyifli yalnızlık
dokundukça üzülen bir şeye benziyorum ne tuhaf
çocuklar yaklaşsa sesime kayıp gideceğim aranızdan
mevzimi saran saçlarının kıvırcıklığına karışıyor gözlerim
şairi hiç uyuyamamış gecelerinden ayıran renk oluyorum
bütün hayatımın renksizliğine inat,
bu gece bir renge dönüşüyorum
beyaza inat siyah,siyaha inat gece oluyorum ben
belki yine bulurum kendimi diye
aramayı ihmal etmiyorum senin yanında
otobanlardan geçen bulutları izleyen nefesimi kontrol edemezken
ben,karşında kalbimi nasıl dizginleyebiliyorum?
hayret,mahveden güneş yine hayatımın orta yerine kuruluyor
ve siyah giysilerime rağmen yine ben olamıyorum
dışarıda duran haylaz yaratık pis bakışlarını dikip gözlerime
yine seni unutturmaya çalışıyor
gitmeye ahmakça yaklaşıyorum
dokunan ve beni bahara boğacak olan yaz geliyor
kış hiç bitmesin isterken,
kalıyor yine mutsuzluk damında sıska,haylaz
çelimsiz ve bir o kadar da siyah şair karşında
beni hep çirkin görmek için dua ediyorsun biliyorum...


...



dar bir lütuftan,şişman aşkımla geçiyorum
sıska bedenimde örse edilmiş aşkın
faili meçhul şairi olmaktan usanmış
kör bir masalcıyım artık...