İnsan zafer sarhoşu


Kaçarak gerçeklerden sığındı gölgelere,
Varlığını sürdürdü; verdiği sözden cayıp.
Parça bölük dağıldı çok ücra bölgelere,
İnsan büyüklüğünün çılgınlığında kayıp.

Umut, hayal dağıtır; aczinin ortasında,
Görünmez içindeki ne kara, ne yarası.
Balıkçıyı beklerken zamanın oltasında,
İnsan tiyatro oynar beşik, mezar arası.

Yetiş sesi olmaktan, öteye geçemedi,
Yaktığı her ateşte yandı, küle dönüştü.
Aklın uçurumunda, yönünü seçemedi,
İnsan tuzaklarına önce, kendisi düştü.

Herkese bir kulp takar eleştirilse şaşar,
Zayıf görse ağlatır, gözyaşlarını silmez.
Bütün kusurlarını meziyet sayar yaşar,
İnsan herşeyi bilir, bilmediğini bilmez.

Enerjide, kandillik hızda, topal karınca,
Evreni düşününce bilim, yolun başında.
Dünya boyutlarında bir dileğe varınca,
İnsan zafer sarhoşu; ilk nirengi taşında.

Özcan İşler