8
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1077
Okunma
Hasretin toprağında filizlenen bir gül’ün
Özlemin yollarından vuslata eren bülbülün
Hikayesidir bu şiir.
Tadılmayan acı
Çekilmeyen çile kalmadı
En iyi bu iki yürek bilir.
Sabrı tohum tohum ektiler hasretli yüreklerine
Boy boy umut büyüttüler.
Gül gül kaldı ,bülbül bülbül gülüne
Zorda olsa vuslatı gördüler.
Şimdi gülün rengi sarıdan kırmızıya çalıyor.
Bülbül hüzünlerden mutluluğa şakıyor.
Şimdi gül ki sanki
Gönül bağında cennet kokuyor
Bülbül hasretten ayıklanmış
Bir sevdayı soluyor.
Şimdi iki gönül bir
Samanlık seyran
İki yürek ki şen
Hayat zevki devran.
Artık gül yaprağını verse toprağa
Bülbül’ün yüreğini sökseler yerinden.
Olmaz gam Dil etmez sitem ve ah.
Öyle bir vuslat ki iki yürekte.
Nefesler son olsa ölüme eyvallah.
Cevap Yaz