Kaçarak
Gölgesiz yırtınışından
Serin ilkyaz akşamlarının
Elimin tersine
Bir şair ölüsü yapıştırarak
Katrana bulayarak aşkın sızısını
Sesimi kelimelerin sırtına yükleyip
Yola saldım

Yazdı ve fakat serin
Yağmur durmadan yağdı
Islanmadı lakin
Erkeklerin haykırışları
Sadece kadınlar
Ve biraz da çocuklar
Sıkılıp kurulanacak kadar
Nemlendi

Çıdam
Susarak salladığım kılıcım benim
Sustum ki kan boyasın serzenişi
Sustum ki yeniden başıma vursun
Nefretin gürzü

Sen ah
Yaramı dağlamaya hevesli
Bir korku nöbetinden artakalan
Kuşku

Sen beni bilmedin
Göğü göğsüme neden iğneledim
Neden sövdüm bunca
Parabazlara
Niye ağlardım sabaha karşı
Tanrıyı soluyarak ezanda
Karartıp karartıp aydınlatıyor
Aklımı ruhuma dar getiriyor diye mi?
Bilmedin bilme
Zannından azad oldum velâkin
Köle kızın bakışlarına esir
Ayak bileklerim

Sefil sersefil
Yalnız yapayalnız
Heveskâr ve hüzünlü
Bir teyakkuz haliyim
Öncüyüm ölümcüyüm..

Çıdam
Kin kurumundan koru kalbimi
Rehindim gözündeki ışığa
Arkaik kelâmlardan azadım dedim
İnanmadı kör kuyuya seslenen
Fanustan seslen bana
Ama sadece bana
Elleri karıncalanan şaire değil

Düşürmesin şeytan beni aklın hendeğine
Sustum susuyorum
Sessizliği çatlatarak
Bir noktadan
İkiye ayırdım bütün imlâyı

Sen Beni
Çıdam
Avutma uyutma

Kahrımı unutturma


19 Haziran 2008

Şükrü Özmen