İnsanoğlu, hayatını hep arayışlara adamıştır, tarihin süzgecinden ilmik ilmik geçirirken canını, aradığı "ben"i BULDUĞUNU varsayıp kilitlendiği objjeye ( kişi ya da aşk sandığı )
takılı kalır bir süre, "budur aradığım" der, ancak gün gelir ya kendisi ya da "bu-dur" sandığı kişi/ler, kilidini paramparça edercesine, aşkı, sevdayı, güveni, bir bir dinamitler ya da dinemitleriz. kopma noktalarında ise hep oturur birilerini suçlar kendimizi kandırmaya devam ederiz, oysa oturup bir ayrılık oluşmuş ise burda hata ya da katkı payım nedir diye sorgulamayız kendimizi, hep baskın çıkarız ve tüm geçmişi hiçe sayarak bir anda yok eder ve karalamaya başlarız karşımızdaki kişiyi, ki o kişi daha belki bir saat öncesine kadar vazgeçilmez, her şey olan, aşk, sevda hatta bütünü olan kişi olarak addettiğini pervasızca ve unutarak hep baskın çıkarız... kişi olarak hatam neydi, neden yaptım biteceğini bile bile bir aşkın, eğer yaptı isem de bitmesini istemişimdir, duymayacağını anlayamacağını bilsem de... demekki hata bende... sorgulamalıyım kendimi demek en dürüstçe bir hal ve harekettir...

sevdaya cellad - kara gözlerin
bir anlık " ne olur ki nasılsa duymaz " aymazlığın
bir hayatı dinamit misali edeceği düşüncesizliğin
kahrolası kapris ve kendine bile güvensizliğin
faili olduğun bilmezliğinde aşkı sorgulamaya hakkın olmaz ...

katlettiğin yüreğindeki sevda,
ruh ikizi addettiğinin bedeninde param-parça
her bir hücresini gözyaşlarında kana bulamışsın artık...
çekmişsin geçirdiğin ilmiği boynuna aşkın,
vurmuşsun tekmeyi idam sehpasına,
cesedini hoyratça seyretmenin aymazlığını
yüreğinde hissetmediysen eğer acısını,
sorgulamaktan uzak isen hatalarını,
yok oluşunda sevinirsen belki de sevdanın ...

yolun açık olsun, buraya kadar demiş,
bir başka limana yelken açmanın,
ince matematiksel hesaplarını yüreninde yapmış
kaybetme korkusundan arınmış isen şayet...
isyan hakkından da feragat etimiş
kazanmak değil aşkı, zaten kaybetmeyi
göze almış sayılmazmısın ? sorgulanması gereken
kendin olduğunun bilinçsizliğinde kavrulmalısın dost...