Güz ellerinin sarmaşık yalnızlığına
Ayışığına toplardın beni
Ayakucunda akşam
Aklında küçük kız çocuğu romanı
Ağlayan..




Bulutları ve kuşları susarak konuşan
Gůnleri taşırdık avuçlarımıza
Uzun bir şiirdi ellerin
Kent uğultusuyla su’ya akan
Soluğunun derin uçurumlarında
Sancı bir ruh,öpsem
Toparlanırdı kanayan kıyıların yüzümün aynasına
Çığlıklarımda ıslak çizgi sesin
Bilirdin oyuklarına dolan ağrının
Kül rengini..




Gül açan gamzenin ikindisi çıkarken karşıma
Kimse benzemezdi gözlerine
O yüzden severdim karanlığı sonsuz düşlerde
Bilirdin sisli sokaklar insan kusardı
Gölgeni ince ince yağardın kalbime
Buğulu camlarda bunu da
Ben bilirdim





Yaz geçerdi ve de kış
iklimlerin şiir taşıyan testisinde anlardık bizi
ikimizde çocukların arasından geçerken
ıssız yüreğimize ormanlar büyütürdük
Sen yeşili severdin
Ben maviyi




Sen bana giderdin
Ben sana
Birbirimizi yerdik o ağacın altında sonra
Kimse anlamazdı
Sen keçi olurdun
Ben aşk

Sonra,
Biz olur öperdik yapraksız geceyi