Kar düşen doruklara ulaşması gayet zor,
Yürümekle varılmaz, uçmaya imkânım yok.
Aldanma güldüğüme, bir de şu halimi sor,
Kovulursam kapından, gidecek mekânım yok.


Gönül kristalini bir hayırsız kırıyor,
Her şey madde değil ki, insan vefa arıyor,
Gözlerimi yumdukça hüzün gelip sarıyor,
Bırak hatır sormayı, yüzüme bakanım yok.


Çaresizlik öyle zor, kelimelere sığmaz,
Toprak gibi çatlasam, bir damla yağmur yağmaz,
Herkesi yakan güneş, benim ufkumda doğmaz,
Kış gününde donsam da; bir ateş yakanım yok.


Baktım olacağı yok, terk eyledim sılayı,
Kimi davulu çaldı, kimi çekti halayı,
Unuttum mevsimleri; haftayı, günü, ayı,
Çekildim bir kenara, yanıma çıkanım yok.


Dara düştüğüm zaman kimseyi bulamadım,
Herkese selam verdim, bir selam alamadım,
Kabuslar çoğalınca uykuya dalamadım,
Hani nerde dostlarım, elimi sıkanım yok.


Gözlerim dolu, dolu; görmem bastığım yeri,
Nasıl zamana kaldım, var mı daha beteri?
Gözyaşıma karıştı, alnımın sıcak teri,
Rengarenk çiçek olsam, göğsüne takanım yok.






Sabri Koca



*
...... Nurettin hocama teşekkürler .....

Orman olup yeşersem,yeşile hasret kalsam,
İlkbaharın serinde,yaz güneşi misal yansam,
Sırça köşkte otursam,ağayım,beyim sansam,
Altın,gümüş hanemde,yalnızım cananım yok...

Dere,ırmaktan geçsem,bağrım yanar susuz,
Kuş tüyünden yataklar,geçer gecem uykusuz,
Toplasam gül,çiçeği,dönüp bakmaz uğursuz,
Arı olsam bal yapsam,peteğim,kovanım yok...

Helalinden sevdalandım,elin oğlu aldı gitti,
Yalvarıp,yakarmaktan,dilimde tüyler bitti,
Çekip,vursam kendimi,demezler pek yiğitti,
Baş ucumda ağlayıp,bir parça yananım yok... Nurettin GÜLBEY