Yıkıldım abi… hem de kaç kez yıkıldım?
Kaç kez çekip gitmek istedim bu dünyadan.
Hiç kimse gale almadı hiç kimse düşünmedi,
Kokusuna doyamadığım yar vardı hani?
Kendine iyi bak dedi ve gitti…
İyi de şimdi ben nasıl iyi olabilirim ki?
Bana umut veren hayaller kurduran kimdi?
Ben buralarda cehennemi yaşarken,
O çok mu mutlu sanki?
Onsuz cennet bana ceza, cehennem ödül gibi bir şeydi.
Canım dediğim can, canımı aldı da gitti.
Kimi geldi kolumu kanadımı kırdı,
Kimi de geldi ruhumu incitti.
Mutlu sonlu olmaya aday bir sevdam vardı,
Daha başlamadan zamansız bitti.
Özür dilerim galiba çok konuştum,
Gevezeliğimi cahilliğime verin tutamadım kendimi.
Ne ondan vazgeçebildim,ne içimde bitirebildim sevgisini.
Ne kadar inkar etsem de, ne kadar kabul etmesem de,
Ben ne onu unutabildim, ne nefesime karışan nefesini.
Ne kulağımdan hiç gitmeyen,
Seni çok seviyorum deyişini…
Onu onla yaşamak varken, onsuz yaşıyorum şimdi,
Ben onsuz yaşadığım günleri,
Günden bile saymıyorum ki…
Amaçsız, nedensiz, yaşamak zorunda kalmışım gibi.
Onun olmadığı bu dünyada her şey boş,
Her şey anlamını kaybetti…