Nasıl olmuş da ben bu şiiri kaçırmışım dedim, söylendim kendi kendime. Şiiri okurken de şiirle konuştum. Şiir anladı beni biliyorum, benim onu anladığım gibi.
Hayranım kalemine tek kelimeyle.
" Hayatın ellerini tutmakta gecikmiş bir ruhum
Kendi ufkuna kapalı seyirlerde "
Burada çok düşündüm Feyza'm, kimbilir bu dizelerde kaç kişi kendinden bir iz bulmuştur. Bence hemen hemen herkes. Ki buradan hareketle daha ne şiirler yazılır kim bilir.
Çok güzeldi her kelimesiyle

Sevgilerimle Feyza'm ❤️

Bâzı şiirleri okurken istemsizce vokal yapar insan. Özellikle ben. Evet zor beğenen ukâlâ biriyim doğru. Fakat o kesinlikle şiire verdiğim ehemmiyetten. Çoğumuz yazmayı bir iç dökümü olarak görürüz. Öyle başlar genelde herkeste. Acılar, dertler üzerimize yüklenen ağır yükler ve onların izleri...
" Sanki hiç kimsenin kullanmadığı bir gün kalmış bana" der Cansever bu ruh haline.

Sanar ki insan iyi bir öksürse bir haykırsa beyaz üzeri uçmasa da hafiflerler.
Genelde de iyi gelir. İçindeki karıncalar ayaklanır hatta filler bile uçar...



"Sevince dillenemeyen kelimelerle
Hüznün kadehinden
İçiyorum sensizligi
Varlığından uzaklaşan vakitleri
Bir dut ağacının toprağına gömüyorum
Meyveye durduğunda dudaklarına sunup
Yüreğime dikeceğim yüreğini"

Bu muazzam dizgiyi yazabilen biri artık bir eşiği geçmiştir. Böyle kurşun gibi vurucu dizelerle sunmalı iç sesini. Hiç acele etmeden özenerek ve bilinçli. Ve lütfen böyle afili cümleler yazarak azdırmayın o ukâlâ bencilliğimi.
Ya da yazın. Yazın da körelsin göre göre.


Saygı hürmet ve afiyetle

Naif duyguların demlediği,
hoş sedaların uçtuğu, imgelerin çiçek açtığı,
yoğun bir emeğin, can bulduğu çok anlamlı
yürekten yazılan bir şiir okudum.

Tebrik ederim Feyzal Hanım. Yazan kaleminiz kavi olsun.

Saygımla.