0
Yorum
5
Beğeni
0,0
Puan
653
Okunma
o bunu bilmiyor aslında
bazen uyurken dudaklarına yanaşıp nefes alıyorum
uyandığında geniş ve anlamsız zaman parçasının
boşlukta sonsuzluğa yuvarlanması
tekrarlaması uzak bir ışığın önünde
ilk uyandığında sesler
değilde
değişen sevginin gölgesini düşürmesi
korkum kara bulut
kayboldu
ellerime bakıp yukarı doğru kaldırdım
tuhaftı
bana bir şeyler oluyordu
koltuklar halılar ve desenleri
ve küçük ayrıntıları ile zamanı bölen
ürpertilerin dudaklarımı dolgunlaştırması
şımarması
bu yüzdendi
geceler gündüzlerin üstünü örtü
sarılmanın iç uyumu
uykum
ben yine beni seviyorum.
