/…Biliyor musun ? Günahsızdım ;
Üzerime atılı hiçbir suçtan da
Yaftalı değildi hatıralarım…/


Susmuyordum Müfit ;
Ayaklarıma batan düş kırıklarına and olsun ki
Kerre eğilmiyordum…
Biliyorsun oysa nasıl sustuğumu avazım çıktığınca
Yada
Nasıl kandırdığımı İsrafil’i
Dilsiz şeytanların ortasında,
Ve sonunda
Kıyameti koptuğunda dünlerimin
Sağ çıktığımı kendi dünyamın enkazından,
Aldırmadım üstüme örtülen dokuz tahtaya
Zira
Yanan kaç kez daha yanardı ki sonradan…

Günahlarının bedelini
Mıh ile ödeyenler kadar masumdum oysa
Yahut
Özgürce toprak arşınlayanların
Hükm-ü bîdâdları vardı göğsümde,
İnanmıyorsun ama
Billahi doğru söylüyorum ,
Günahkarların cürmü
Ve dahi
İdamlıkların hükmünü taşıyordum mahşerinde...

/…Biliyorum Müfit ;
Kurunun yanındaki yaş telaşı vardı üstünde…/



İkibinondokuz’un Nisan’ı
İstanbul...