dünya yalan
aşk yalansa
nedir elimiz de kalan...


aşk;
sahiplenmek değildi bir yüreği
yüreğini;
sevdiğinin yüreğine emanet etmekti

"aşk armağandır" diyor şair
iç dünyanın güzelliğine
dönüşü olmayan tek yolculuktur...

zor gelir aşk hastasının ambulansı
yok öyle
geldiysen masaya üç defa vur seansı

aşk, üç deyince elma değil
çekirge gibi bir sıçra iki sıçra
öyle kedi gibi dokuz canlı değil...

kelebeğin bir günlük ömrü gibi frekansı


düşünce aklın ürünü
duygular hislerin çiçekli günü
gerçekleri yok saymaktı ruhumuzun düğünü

’mış gibi yaşamak’
zihnimizi ve bedenimizi hasta eder
ve ruh bembeyaz bulut gibi içimize iner

aşk ruhun dili
kalbin gözüdür
o yüzden aşk kör olmaktı biraz

karanlıkta akan suyun bulanıklığını bilmemek
gümbür gümbür sesini duyarken
mecrasını bulmamaktı biraz da

tarihin akışında aşk
ayrılıktı
ancak ölümle gelen

siz hiç Aslı’nın
Kerem’den sonra sevdiğini okudunuzmu
yada Şirin’in
Ferhat’tan sonra anne olduğunu


demek ölüm gerçekti
ve ayrılık
o ayrılık değildi yarım okka ağır olan

çünkü
tahayyül edilemezleri vardı aşkın
telaffuz edilemeyenleri
sonsuzluk tamamlansa
akıldan
hayâlden
fikirden geçirilemeyenleri...

"ama ne sen Leyla’ydın
ne de ben Mecnun...
belki de buna mecburdun
ruhumun yetim kalması biraz da ondan

ama
ruhum bilir
aşk güzeldi
aşk mutluluk
aşk insanın ayaklarını yerden kesebildiği gibi
üzebilirdi de
aşk acıtabilirdi
hatta aşk öldürebilirdi

ve inanmak isteyip hep..
inanmamanın azabını o zaman yaşadım
gerçekler esirgeniyorsa sevenden korkunçtu


döküldüğünde görmeyeceğim tek kan
kendi damarlarımda dolaşan kan olacaktı
ölüm den öteye köy olmadığını elbette biliyordum

eğer taşlara yazılmışsa bir isim kalıyordu
adı var kendi yok ölümlerimin
aklımın gösterdiği isimle
yüreğimde
aşkımın gösterdiği ateş arasına düştüm
kafamın içinde
işlediğim cinayetlerden ben bile ürktüm.

o karanlıkta yittim ben
aynı anda iki şey olunmadığından
aşk’ın masalını o karanlıkta yitirdim

ve inkar etmekten başka yapacak iş
düşünecek şey kalmayınca
ne hayal
ne rûya
ne de bin bir türlü masal
hiç biri hiç bir işe yaramayınca

çıldırmamak için kabul den başka yol olmayınca

ve elimle koymuş gibi
çamurlu köy yolların da
ilk izlerimi bulamayınca
taş balkondan bakamayınca
ve o ırmak sevdaya akmayınca
duvarlar ortasın da delirmemek için
aklın sınırları için de kalma çaresizliğidir aşk

dünya yalan, aşk yalansa, nedir elimiz de kalan
gurur ve aptallıktan başka...

iç yüzünün çirkinliğidir zaten
insana yalan söyleten gerçek.
kendi eksikliğini başkasının tamın da kıskanmaktır.

gerçeklerden korumak için yüreğini şeytana kaptırmaktır.
bir kibrit çöpünün kıvılcımıyla ömrünü tümden yakmaktır.