Bir asır önceydi sanki,
Diz kapaklarima, çöküşlerim...
Ardına, usulca attığım,
İki adımlık bakislarim,
Ağlamaya tutulmuştu,
Gözbebeklerimin feri...!
İşte o gün, yıkmıştım.
Erkekler, ağlamaz duvarını...
Kapatamıyordum bile,
Hıçkırılarla dolu,
Boğaz iliklerimi...
Hala, ağlamakla meşgul günlerim,
Ne gecem var, ne gündüzüm...
Yağmurda pek meraklı,
Kırılmış, pencereme siniyor...
Sanki, içerisi sıcacık gibi.
Bu başta ki, anlamsız ağrı gibi.
Herkes de gitti.
Görüşürüz bile demeden,
Kendileri, kendilerini uğurladılar...
Ve geri de bir tek ben
Ve süzülen kirli gözyaşlarım
Ve erkeklikle ilgili
Kırdığım hayal duvarim
ve ayrıca, yapayalnız...
Soluksuz beddualarım
Kim de tuttu! , tutmadı ! bilmiyorum.
Haylaz bir çocuk gibiyim,
Ağlıyorum, sızlıyorum
Ama fayda etmiyor...
Çoktan bozmuştum,
Erkekler ağlamaz duvarını.


#Peryasiz