Çıkardı, birkaç hafta gurbet ellere
Cennet yuvasına dönmek isterdi sabırsızca
Kurdukları tüm mutluluk hayalleri nafile
Hep bu şekilde yaşardı asırlarca
Mutlu olmak için kurmuştu yuvasını
Eşi, zehir ediyordu ona, ekmeğini aşını

Geçer diye bekledi tam yirmi küsur sene
Her bekleyişte, acıları katlanarak arttı
Bütün acılarını, kederlerini koydu cebine
Çeyrek asır sonra kantarda tarttı
Kantar tartamadı eziyetlerin ağırlığını
Sadece gösterdi ona kötü bahtsızlığını

Cahil değildi ki, bütün köprüleri atsın
Geleceği hesaplardı tam karış karış
Düşünemezdi düzelmeyen şey hemen batsın
Bilirdi kötü ile iyi arasında sürekli vardı yarış
Yapılanlara, daima şahit tuttu zamanı
Ama gittikçe yavaşlıyordu damarındaki kanı

Daraldı, üzüldü her gün, bu hatsız hayatına
Çocuklar vardı ortada, bir de dost, düşmanlar
Oysa girmemişti dünyada kimsenin günahına
Yoktu ki kabahati, yansıtsaydı aynalar
Çok sabretti dağılması için, dumanı
Bu yolda tüketti büsbütün argümanı

Ne gün gördü, ne mutluluk, ne de eğlence
Yaşantısı, baştan sona tam bir sefalet
Ne gündüzü gündüz oldu, ne gecesi gece
Her şey sanki kâbus misali birer hayalet
Bulunmadı dünyada dertlerinin dermanı
Her nesne kendisi için tam bir ölüm fermanı

Güldüğü, sevindiği hiçbir günü olmadı
Her anı huzursuzluk, her anı bir ıstırap
Gittikçe zayıfladı, hiç takati kalmadı
Berrak su diye baktığı yerlerin hepsi serap
Yosunlar kapladı hep, derenin kenarını
Tatmin olmak için kaptı dertli sazını

Tüm hayatını döktü, sazın ince teline
Çünkü dertlerini bir tek o anlıyordu
Kurguladığı yârinin o incecik beline
Ancak hayal âleminde sarılabiliyordu
Anlayamadı dünyada çektiklerinin sebebini
Boşalttı beyninden geçenlerin hepsini

Yeni bir güne yeni bir hayata gözlerini açtı
Ama ömrünün de artık ahir zamanıydı
Yırttı kabuğunu, etrafa ışık saçtı
Olmadı hiç faydası zaten güneş batmaktaydı
Miras bıraktı, ibret dolu düşüncelerini
Uyardı tekrar, bütün insanlık âlemini

İnsanın her anında her saatinde dersler vardır
Bu ibretlerin her biri Kaf dağları kadardır
Alınmazsa yaşantıdan, dersler, ibretler
İnsanlığı asla bırakmaz, ne sıkıntı, ne keder
Bu, dünyada yaşayan tüm insanların serüveni
Her gün yeniden anlamlandırmaktır evreni

Ey insanoğlu! hüzne değmez bu dünya asla
Her bir olumsuzluk, ömrümüzü alır götürür
İnsanların yaraları yok olamaz paspasla
O, ancak güzellikle, hoşgörü ile çözülür
Öyleyse iyiliği besle, öldür içindeki kinini
Küllerinden doğ, yaşat canlıların her birisini

03.03.2019-Ankara