sevmeye hakkım yok benim
kimseye ümit vermeye de
dost edinmek isteyenler buyursun gelsin
kimse de beni üzmesin
aşk kafamda şekillenen
psikolojik bir algı değil artık
çünkü;
ne tahammülüm kaldı
ne de taşıyacak gücüm



hani en güzel aşklar
imkânsız olanlardır derler ya
ne iyi de ederler
bırak imkânsız olanı seçelim
bırak içilecekse içelim
ben hayatımdan kimseyi çıkarmadım
değer bileni sakladım
değer bilmeyeni ise şutladım




sevgili dediğin İstanbul gibi olmalı
fethi zor
fatihi tek
benimde bir İstanbulum vardı bir zamanlar
şimdi ondan eser yok
geri döneceği de


ay geceyi benim İstanbulu sevdiğim gibi sevseydi
dünya ne kendi etrafına dönerdi
ne de güneşin
biraz buruk bir acı
yerleşirse yüreğinin manıfostalarına
ve günün bir saatlerin de
gözlerin odaklanırsa bir noktaya
bil ki orada çözüm üretilmiyordur



keşkelerin yeri yoktur hayatım da
dert çekmesini de
tanrıya şükretmesini de bilirim
her nota bir şarkı
her denizse bir martı bulur kendine
kurt ulur
kervan yürür
sen kendi haline bak haline



bana yağdığın kadar beni ıslatırsın
takılı kaldığın kadar ise vuslatsın
ama yokluğun kadar
hiç kifayetsiz olmadım