Kendini bilmek ne mühim işmiş,
Kimi başarmış bunu,kimi başardım sanmış
Başaransa gerçekten, değer vermiş sevgiye
Anlamıştır eminim, sana saygıyla bakmış.

Kiminde bu farklıdır, insan türlü türlüdür
Uymaz huyları tümce, değişirler sevgiyle
Bir adım senden gelir,diğeriyse karşıdan
Buluşulur ortada,nifak kalkar aradan.

Ya mazbutsa karşıki,eyvahlar olsun dostum
Götürür seni içten,anlaşmanız zor gibi
Yediğin, içtiğin her şey zehirli ve dikenli.

Halbuki değişmez insan, fıtratı neyse odur
Onu değiştirmekse akla ,insafa terstir.
En mühimi bu durum, yara açar kalplerde
Onunsa tamiri zor, onaracaksa yoktur.

Etme ey sevgili,yar,değiştirme seveni
Ya kabul et öylece, sevsin seni ebedi
Ya kaldır şu insafsız, anlamsız katı dili
Zulümdür bu yaptığın, neredeki insanlığın?

İnsan kabul etmeli, farklılıklar doğaldır
Sana güzel görünen, bana biraz tuhaftır
Renkler,zevkler ,tercihler farklı olsa da bile
Bunları gel ,sen boşver,açma sevgide yara
Yoksa iflah olmazsın, dilden düşer beddua.

Sevmek, kabullenmektir, her şeyiyle bir kalbi
Mertlik, dürüstlük varsa, zehir etme gençliği
Bulamazsın diyorum,benden samimi bir kul
Ya kabul et sen beni, işte bak meydandayım
Ya da düşün son bir daha, belki de azaptayım.

Mesele kabullenmek, olanı doğasıyla
Sevmek değil mi asıl, gerisiyse angarya
Ne yeşildir favorim,ne siyaha var sözüm
Anla diyorum anla, takılma boş şeylere
Gidiyor bak ömürden, her geçen gün bir sene.

Şartsız, hilesiz, kaygısız bir sevgidir isteğim
Olmalı diyorum aşk, bil ki sensin sevdiğim
Durdurma hayatı sakın, bırak seyrine aksın
Doldur geçen her anı, zehir etme sen sakın.

Dildir sevgi doğuran,sevgiyi öldüren de
Olmaz olsun bu sevgi, beni derbeder etti
Yeter sevgili yeter,bu zillet bir son bulsun
Ya abad etsin bizi, ya da şimdi kahrolsun!

Oğuzhan KÜLTE