Dün eski mahallemizden geçtim
Düşler kurduğumuz sokaklarında dolaştım
Bez topun peşinden koştuğumuz tarlalar
Erik çaldığımız bahçeler yok olmuş
Düşündüm bir an…
Orada geçirdiğimiz günler aklıma geldi
Meğer ne çok özlemişim seni…

Hani deli bir muhtarımız vardı
Bilirsin!
Bizi ne çok severdi,
Ona uğradım.
“Hadi durma, o’nu da al yanına
Koca çınar hala sizi bekliyor” dedi.
Sen olmayınca, hayalini aldım.
Beraber gittik yaşlı koca çınar ağacına
O’da beton yığınları arasında kaybolmuş yalnız kalmış,
Benim gibi yorgun olsa da, hala dimdik ayakta.
Koca çınarın altında geçirdiğimiz anılar geldi aklıma
Meğer ne çok özlemişim o günleri ve seni…

Bir an çocukluğumuza gittim
Hani çok isteyip de sahip olamadığım uçurtmam vardı ya!
Tutuşturdum uçurtmanın ipini minnacık ellerine…
Yükseldikçe yükseldi ay dedeye kadar süzülerek uçtu
Tıpkı bir ömrün avuçlarımızdan uçup gittiği gibi
Dolaşırken tek başıma boş sokağımızda
Hayalimdeydin hep
Meğer ne çok özlemişim seni…

Uçurtmayı seyre daldım
Nasıl da dans ediyordu ay dede ile
Bir anda daldım gözlerinin derinliklerine
Saklambaç oynadığımız günler geldi aklıma
Ben ebe olur sayardım…
…Ve
Saklanırdın çınar ağacının ardına
Görsem de seni, görmezden gelirdim
Yoktun, saklanmıştın güya!

Yoktun işte…
Sonra uçurtmama sordum; “Nerede gördün mü?”
Cevap alamayınca muhtara gittim.
“Nereye saklandı gördün mü?” dedim
Gülümseyerek; “yalanlarıyla kayboldu” dedi
Ne günlermiş geride kalan
Meğer ne çok özlemişim seni…

Hayalinle avundum durdum sabaha kadar
Tan yeri ağarırken
Sokak hareketlenmeye başlar o an
Hayallerimin içinde ki kor ateş ile ayrıldım
Seni anılarla sokağımızda bırakarak
Meğer ne çok özlemişim seni

Mustafa KARAAHMETOĞLU
Ankara, 02.02.2014 (13.02.2019)