Yetmez ki anlatmaya ne kelime, ne de söz
Hançer yedi yüreğim dünyam oldu bir zindan
Ölmek üzereydim ben küle dönmüştü bu öz
Gelişinle dirildim hayata döndüm o an

Yıllarca bekledim yâr sevdan ile yanarken
Eşi yok bu acının ruh sanki bir çöl iken
O nasıl bir çileydi herşey olmuştu diken
Kimbilir ne olurdu sensiz dünyada bu can

Hep adını anarken şu garîbâne gönlüm
Yokluğunun bir adı olmuştu kara zulüm
Sensiz yaşamanın eş anlamlısıydı ölüm
Canımda can olmuştun damarımda akan kan

Öyle gözyaşı döktüm yâr ben senin uğrunda
Kuşlar gibi korkardım dersin diye elveda
Gönül sazımın teli çıkarırdı hoş seda
İyi ki sevmişim yâr aşkın gönlüme ferman

Sevmedi sevmeyecek bu gönül başkasını
Ömür bitse farketmez kalbimde aynı tını
Ruhuma kazınmışsın değişir mi bu kanı
Yâr ömrüme baharsın Rabbim vermesin hicran

Hasret, çile, ayrılık, gözyaşı, acı, hüzün
Ruhumu hep sarmıştı bu duygular çok hazin
Kavuşsun tüm sevenler Mevlam n’olur ver izin
Vuslat yoksa sevdada olur dünya pek yaman

Selva Durmaz Emir