vefa duyusu
muhkem bir bağın ipidir halis gönüllerde
kopmaz bir sicim gibi de dayanır nice tufanlara

tutkunun sıcaklığında
bizi biz yapar ulu bir çınar gibi

vefa duyusu
gönülden gönle köprüdür de anlara
kana kan katar da durur pak canlara


yanıp da yakılma ey sevgili
hazırda durur göğsüm
tutarsız zamanlara pey vermez ki özüm
hırçın ve nankör anlar
cesaret edemez ki bize varmaya be gülüm
tut sen her zaman ki bağlılığımla sana açık ellerimi
öğlen sıcaklığına örnektir şu garip gönlüm
sabah tan vakti gibi doğarak ufkuma
günü karşılasak senle hasrette içinde ki bir toprak gibi


daha hala senin yokluğunun sarhoşuyum
hala gönlünün bağrın da otlak dır bu gönül
içimde gençlik iksiri sana ısınır durur yüreğim
serap gibi konup uçtukça hafızamda ki anıların
ufaktan delirmek üzereyim
bilebilir misin ki sen gülüm yüreğimin yangınlarını
alev alev yalnızlığımın ateşi kor gibi yakıyor yüreğimi

sen kim bilir nerelerdesin nasılsın
ruhumda isyan içinde bir hüsran
umutsuzluğu taşır boş avuçlarıma
burnumun ucunda tüter o nefis teninin kokusu
bilmem ki duyar mı içimin içinde ki isteklerimi
bekler dururum
umutsuzluk deryasında korkarım ki kaybolurum
dört duvar arasında sabrı çekerim
zifiri karanlığı kovarken gün ışığını
gel de gör şu biçare halimi yavaş yavaş yok oluyorum

kor gibi kahırlar
kan kusturup da duruyor ruhuma
rüzgardan nasiplen dikçe kokunu
yüreğim gibi ayaklarım da üşüyor yalın ayak sevgili
sensizlik bir hançer gibi deliyor böğrümü
seni hayal ettikçe yok olur mu acep şu içimin ateşi
gel artık
yokluğunun hiç sizliğin de kavruluyor ömrüm
kül olurcasına
göğsümde sensizlik adlı koca bir dağ
kesiveriyor nefesimi kökten irkiliyorum
sen yoksun ya yaşam bile tatsız ve tuzsuz
sensiz toprak bile can çekişiyor isyanlarım da

ürküyorum
sensizliğin girdabına kapılmaya
korktuğum o ki
ya ruhum sen adlı özünden mahrum kalırsa
ben böyle umutsuzca
bu yalnız yüreğin boşluğunda
havasız ve mecalsiz kalmışken nasıl nefes alabilirim ki...



AZAP (Kadri Atmaca) 11.02.2019