0
Yorum
9
Beğeni
5,0
Puan
884
Okunma
Şafak biterken,
Karanlık ağaçların içinde akılsız kuşlar ve kanatları
Bukağı sesleri
Sürüngenlerin taşıdığı yürekler ve daim çarpan yaşam
Tasvir edilmedikçe çürüyen zamanı sağır etti
İşitmek için kapandı gözlerim
Şafak;
uykularıyla çöktü oturdu toprağa
Birden başlayan her bir şey
Birden bitti
O karanlık tasvirden dışarı açılan kapıdan
Yağmurla çıktım
Islak ve düşünceli bi yağmuru
Memesinden ısırdı saydam bebeği
Kıskandım
çamurlardan heykeller
Öksüzlüğün ulu hazzı suretimde
Yarasına kum değen hayvanla başlayan kardeşliğim
İşgalden geri çekiyorum öfkemi
Sadakatle baktığım gökten habersiz
Kendimin ulağıyım ben
5.0
100% (9)