Ben yeşilliğin, meşenin çocuğuyum
Alışamadım çöle, çorak toprağa
Doğamın güzelliğinden gelmekte huyum
Dost olamam asla, beton sokağa

Sincapla yaşadım, arıyla uçtum
Çok rahat ulaştım berrak sulara
Doğanın enerjisiyle coştukça, coştum
Asla uğramadım, çirkin barlara

Yarıştım alageyik ile dağ zirvesinde
Bülbül olup kondum yeşil bağlara
Mola verdim bazen aşk tepesinde
Âşık olup meydan okudum bütün çağlara

En çok zevk aldığım şey, doğanın rengi
Tabiat bahşeder bunu her baharında
Coğrafyamın kalbime yüklediği sevgi
Tüm kâinatı sevdirir her safhasında

Betonlara feda edemem, yeşil doğayı
Kendimi sokmam, böyle bir cendereye
Kıl çadırım yeter, bırakırım sarayı
Patika yolu tercihimdir, asfalt caddeye

Hangi modern şehir dağım kadar zevk verir
Mis kokulu çiçekleri hangi güç sunar bana
Yeşilliğe hasretimi, hangi kentler giderir
Nasıl hâkim olabilirim, bu şekilde cihana

Ben çimensiz, çiçeksiz yaşayamam ki
Fıtratıma terstir, düşünceme ters
İndimde herkes bendir, yoktur asla öteki
Benim için tek ilke, ayrıştırıcı olmayan ses


Ankara