Bu şiir kendi kalemimden sana sevgili üç gündür gezmiyorum sokaklarda
başı boş sabaha kadar özlemiştir sokak köpekleri beni ama ne yapalım tek
özleyen onlar değil ki; buralarda havalar biraz ısındı beni biliyorsun soğuk
geceleri yağmurlu sabahları seviyorum belki de yüreğimin bu zamana kadar
hiç ısınmadığından olsa gerek bu soğuk geceleri yağmurlu sabahları sevişim
seni tanımadan önce hayatım o kadar iyi gitmese de yine eve girdiğimde
uyuyabiliyordum böyle sabaha kadar çok kalkmıyordum mesela şimdi sabah
ezanları okunuyor ve ben şimdi açtım ellerimi dua ediyorum sana umarım
çok mutlu olur diye zaten başkada bir şey gelmiyor elimden artık ümit etmeyi
bıraktım çünkü bırak mutluluğu ne zaman bir şeylere ümit etsek hep
kursağımızda kaldı olmayan sevinçlerimiz neyini bu kadar çok sevmiştim
görmediğim gözlerini mi? tutmadığım ellerini mi? ben iki yıldır hiçbir anlam
veremiyorum ama buna inancım tam çünkü yaralı kalpleri çıkarır mevla iki
seven insanın karşısına oysaki sende beni sevmiştin çünkü sabahları etmezdin
benle telefonda dediğin gibiydi belki de biz ayrı dünyaların insanlarıydık biz
seninle iki olamazdık ama olsun be hiçbir ümidim olmasa da yine de
çok sevdim ya ben seni tek avunduğum nokta bu. belki de zamanla sana olan
bu alışkanlığım gidecek yine uykum düzene girecek ama bu yürek seni hep
çok sevdi hep de çok sevecek artık mektubun sonu gibi kelimeleri burada
sonlandırmak istiyorum kendine dikkat et üşütme sıkı giyin eve her şeyden
önce alemlerin Rabbine emanet ol çünkü ben seni Allah için sevdim...