Boş yere üzme kulu, telafisi gayet zor,
Sesi çıkmasa bile mahzunca bakacaktır.
Kul hakkı dediğinse elde taşınan bir kor,
Bu dünyada yakmazsa, ahrette yakacaktır.


Hatadan âri değil yaratılan her kişi,
Garibana geçer de, güçlüye geçmez dişi,
Bir anlık öfke ile silme bütün geçmişi,
Dünyada yaptıkların karşına çıkacaktır.


Neyine güvenirsin? Sanma ki eden bulmaz,
Yorgun düşer bedenin, kapını çalan olmaz,
Hayattayken değer ver, gidenin yeri dolmaz,
Pişmanlık göz yaşların toprağa akacaktır.


Belki bu gün güçlüsün, yarın ne olacaksın?
Sevdiklerin göçecek, kimsesiz kalacaksın,
O yaşlı gözlerinle maziye dalacaksın,
Çaresiz kalan ruhun hayattan bıkacaktır.


Hakir görme kimseyi, kimde ne var bilinmez,
Bir alaycı bakışın izi kolay silinmez,
Bazı yollar vardır ki; gidersin de gelinmez,
Belki mezar toprağı seni de sıkacaktır.


Kemale erdiğin gün hatanı da görürsün,
Ölüm denen gerçeğin arkasından yürürsün,
Kibir ile gezdiğin o toprakta çürürsün.
Ecelin geldiğinde şimşekler çakacaktır.




Sabri Koca