Manalı bakışlar da gördüğüm hasretin
Kokusunu kökünü salmış benim
Sevdamın öldüğüm günü bilirim
Yani bilmediğim gün ölmüşüm meğer
Özlemim öyle hırçın ki kimselere
Diyemiyorum sesine hasretim saniyelerle
Özlemleri taşıyorum yolları gözler olmak
Her gün seni aramak kaçamak gözlerin
Dışına çıkamamak yufka gibiydi hayalin
Yok gibiydi sevdan meğer ben sevdanla
Yanıp tutuşmuşum

Ardı sıra aramak yetmiyor tepeleri
Adı sevdaymış acıdan başka yar demiyor
İbrahim’e her gün her an akıl dalgam
İflaslarda oysa ben söylemişim ninnileri
Kendime peki neden öylesine güzelsin
Yoruldum artık tertemiz aşkım bu başka
Ne görebilir ki hiç kimseyi sevemedi neden
Sevdin diyemedi bir kere karşı geldim
Gönül gözüme iştahsızlığa mahkûm etti
O çaldı ben dövündüm seni görmeyeli
İnan ince vakitlere büründüm

Şimdi diyorum demekle kalmıyorum
Aşkınla yok oluyorum fark edilmeyen
Ne varsa hepsi senin olsun bitmeyen
Sevdana sözüm olsun

İbrahim KANDAMAR
03.03.2010