Karamsar dı gün
Umutlar talan olmuş,
Kolu kanadı kırılmış,
Allah ım bana da güneş doğar mı diyordu kadın.
Kar tanelerinin inceden inceden yağdığı
Serin bir hava vardı dışarıda
Sessizlik dem vuruyordu geceye
Sadece nefesini hissettiği
Gülücüklerinin silindiği anlara gebeydi.
Üzgün, mutsuz bir o kadarda bedbaht tı,
Tâ ki o iki kelimeyi duyana kadar.
O an hiç bitmesin hiç gitmesin diyordu.
Bir anda sol yanı sızladı,
Ayakları yerden kesildi.
Neredeyse elindeki telefonla yere yığılacak gibiydi.
Şaşkınlaştı,
Dağıldı iki kelimeyi yan yana getiremez halde dili lal di. ’
’ SENİ SEVİYORUM ’ dedi adam.
Kollarından geçen kanı tüm vücudunda hissetti kadın.
Afalayışı bir başkaydı,
Aklı sanki yerinde değildi.
Tok ve derinden gelen sesle kendine geldi
’Alo orada mısın?’
Suskundu susuyordu,
Dakikalarca konuşamadı.
Öylece kaldı,
Ne diyebilirdi ki?
İçindeki sevgiyi inkar edemezdi!
Sadece kısık bir ses tonuyla:
“Bende seni,” diyebildi.
“Bende seni....”