Kuru bir yaprak gibi, kaldım ıssız deryada,
Yüreğinden duy beni, olsan da dilden susan,
Uzaktan bile olsa, el uzat bu feryada,
Aynı sevgiyle dolsun, o güzel gönül kasan.

Gül yüzüne dalmıştım, öylesine bir baktın,
Sanki kızgın bir olta, içime atıp taktın,
Çırpındıkça içimi, parçalayıp bıraktın,
O yüzden oldum işte, çaresiz feryat basan.

Şu an karşında belki, yırtık bir pul gibiyim,
Veyahut kullanılmış, atık bir çul gibiyim,
Ama şunu da bil ki, sevginle kul gibiyim,
Karşılık vermesen de, olma yüzünü asan.

Kapladın tüm vaktimi, gece gibi gündüzüm,
Daldığım karanlıkta, tek seni görür gözüm,
Halimi arz etmeye, kâfi gelmiyor sözüm,
Ulaşmaya yolumu, ne olur eyle âsan.

Öyle bir zapt ettin ki, içten gönül kalemi,
Güzelliğinle sardın, donattın o alemi,
Kes varış kâğıdını, gönder irsaliyemi,
Gönlümün sarayında, hazır koltuğun masan.

Gel otur her yanına, diz o güzel adını,
Sevmenin sevilmenin, çıkaralım tadını,
Ömrümüzün sonuna, yazalım miadını,
Kalem çek geçmişine, kalmasın zerre tasan.

Anlayış göstermezsen, üzülsem de susarım,
Sadece kaderime, suratımı asarım,
Zapt ettiğin kalemde, hiç bitmez ki tasarım,
Mecburen olacağım, dıştan dilini kısan.