0
Yorum
2
Beğeni
0,0
Puan
672
Okunma
Yıllar evvel Karabükte yazdığım bir şiir.
Daha evvelden eklediğimi hatırlıyorum, fakat bir şekilde yanlışlıkla silmiş olmalıyım.
Dün gece aklıma düşüverdi birden...
Aradığını bulduğunda insan,
Aradığının parmaklıkları,
Parmaklarına düğümleniyor.
Bu hapis değil, eksik doğmanın yaması!
Bu, parmaklar arasında
Ellerini yitirenlerin şarkısı.
Bu bir rengin alacası.
Turuncu baharlar saçarak
Kıvırcık toplayanların,
O kelebek sevdası...
Bu biraz sen!
Biraz da umut sahaflarına mürekkep hokkası.
Adı yok!
Sesini ağlamalarda yitirmiş
O kızın üşümüş solgun elası...
Nefesiyle yusufçuklar doğuran dudakları...
Evet dudakları!
Gamzesinde uğur böcekleriyle
Biraz ben,
Biraz da kalbimin emektar orkestrası.
