Hani sevda mihenk di hane sevda gök kubbe
Düşünce bir gönüle yakıp kavuruyordu
Sevda yâr’e adakdı aşk sevgiliye hibe
Hani tüm yaraları şefkatle sarıyordu
Ne hikmetse gülmedi aşka düşen kim varsa
Mecnun’un çektiğini varıp da biri sorsa


Hani Züleyha idi Yusuf diyerek yanan
Ömrünü harap edip bekleyip kutlu günü
Nedamet hırkasını giyip kadere kanan
Unutarak günahı geçmişten kalan dünü
Mısır’daki zındanlar şahitti o çileye
İhtirası uğruna reva olan hileye


Hani azmin zaferi hani Veysel Karani
Dilden dile dolaşan verdiği sözün eri
Gül yüzü hasretiyle dolup taşarken canı
Katlanıp o özleme yola vurarak seri
Tüm hevesle varıp da gül yüzü görmek vardı
Düşleri yıkılınca gözünü yaşlar sardı


Hani bütünleşmekti ölümüne tutuşmak
Kor alevler içinde Kerem olmaktı Kerem
Memin ruyalarını Zinin ruhuyla aşmak
Dokunmadan yarine sonu hastalık verem
Ümidi tükenince ateşlere yürüdü
O eriyen bedeni omuzlar da çürüdü


Hani pak bir sabinin kundakda ki bakışı
Yedi veren gül idi kızıl yapraklı yonca
Çeyiz sandığında mil al yazmanın nakışı
Meşke salarıdı ruhu kokusuyla dolunca
Koca dağları deldi ulaştı hak menzile
Şirin diye can verdi destanı geldi dile


Hani Mezopotamya yitirilmiş ütopya
Semalarında uçan kekliğe benziyordu
Fırat’ın akışydı Dicle’ye misli kopya
Duru duru akınca rüzgarla azıyordu
Hiç olan bir kültürün adıdır geri kalan
Kitaplar sayfasında bir kaç sayfa yer alan


Mehmet Kılıçel