Kaç durak geçtim bilmiyorum
Bu yaşıma dek
Bildiğim bir şey var
Oda hüzünden yana aldım ek
Aldırma dediğim yaşanan her şey
Unutulmadı kaldı hatırda
Bazen tren garında
Bekleyen son solcu gibiyim
Esrar rengiz geceler için kaybolan biriyim

Gezdiğim sokak sonbarda kalmış
Diğer mevsimler hiç ona uğramamış
Ağaçları yapraksız parke taşları
Bile bakımsızlıktan çatlamış
Mahelenin adıda değişmemiş
Hep aynı kalmış
Sakinleri ise çoktan
Göç edip gitmiş

Ahşaptan evleri çürümeye yüz tutmuş
Ne cam kalmış nede çerçeve
Bir tek hüzün yağmurları uğrar
Adı yalnız diye değişen o sokağa
Vefasızlığın izleri yansımış yüzüne
Derin çizgiler şeklinde
Gayri bende geçti dercesine
Konuşmuyor gizlenmiş suskunluğun ardına

Kayıtlarda kimliği metruk
Belli değil tadilat tarihi
Direniyor onda gücünü çalan zamana
Kedileri kuşları bile uğramaz olmuş
Bir zaman gezip dolaştığı o yerlere
İnsanlığın vefasızlığı her yerde
Gittiğim her yerde çıkıyor karşıma