evet çok çocuktu kent
sokağın kurşun ipler atlayan sesi



bıyıklar henüz ter demleme heyecanı
sakar ve yanakları kızaran
bez bebekler ninnileriyle
yaşama başkalaşan umutları imgeleme hazırlığı



hatırlıyorsun değil mi
dün öğle vakti
beyaz salkımlı erguvanın altı
sloganları umut abilerdi geçen tanımadığımız
haziranda



kızıla koşan kırmızı
mavi ve yeşili
harmanlarken düşüncenin ten kıvrımlarını
vuruyordu özgür ve köşeleri olmayan
denizsiz kentlerde
deli dalgalar göz bebeklerimizin
altın sahilli kıyılarına



elime sapanı ilk alışım
hani saf tutamadığımız yenilgilerden sonra
ilk dokunuşum bir serçeye
kırık kanadından can sızıyorken avuçlarıma
kabulsüz yakarıların gri dudaklarıyla
gözlerini çaresiz kapatışım



anladın ondan
asırlardır ağlayamayışım
paletler gelip geçerken üzerimden
hakkaniyeti sorgusuz savaşımların meydanlarında
ellerim sapansız
donuk gözlerle bakakalışım