unutulmuş adım
taşında toprağında orta Anadolu’nun
bir ana bir gelin bir kadın olmuş
elinde toprağı doğuran
Tanrı’sını beleyen bir kadın
tütmüş ocağım


değişmemiş yazgım
yukarı mahallede neyse
aşağı mahallede aynı
sırtımda bebe
"doymayayım eşekliğime
kamburum erkeğin yükü"


saçılmış o köyden bu köye kadınlığım
bana düşmüş eğilip de toplamak
gün gelmiş nakış vermişler elime
bir köşesine işle diye varlığını
koymuşlar bir makinayı önüme
giydir diye askeri, çocuğu, kadını


hayatım elinde bir babanın kocanın
sanki bir komuttur sözleri
sakın kendinden dışarı atma adımını
nasıl bir gece vermişsek
öylece gir içine


kapı arkası düşman
sen daha ötesini okuma
Tanrı’nın ilk emri olsa bile
gitme elif- be den ileri
vav kalsın kuyruğunu kıvırıp
bilgi minderine kurulma


unutulmuş adım
koca koca vinçler süpürmüş
götürüp atmışlar
garip kadınlar mezarlığına

çocukluğumda kalmış özgürlüğüm
o bir yerime çizdikleri
silinmemesi gereken çizgide


09. 10. 2018 / Nazik Gülünay