kırmızı paltolu bir sonbahardı kadın
keman resitallerinde susan monogram adam
karanfil saatli susuşlarda çılgın bir öfke zaman
bu mevsim gözlerindeki derinlik gittikçe azalmakta

yaprak kopar dalından değişir düşüncen
ıslık çalar mor sularda zaman nedir ruhunu ateşleyen
kül kentlerde kendimi çarmıha gerdim çıplak ruhlar kalabalıktı neden
bu mevsim gözlerindeki derinlik gittikçe azalmakta

gözlerinin alevlerinde ırmaklar misali süzülüyorum
eskiyen eşyalar gibi seni kalbimden çıkarıyorum
kent şatolarında fesleğen ekmezler bahçelere
kutsal bir tohum gibi yeşeriyorsun yine de içimde
bu mevsim gözlerindeki derinlik gittikçe azalmakta

ey sevgili sana emanet ediyorum hazanı
çıplak ağaçların dallarından sesimi işittiğin gün bağışlayalım birbirimizi
hazan uçurumun derinliğinde öyle bir ses ki sağır edebilir seni
sonbahar kantosu kuşattı yalnızlığımızı yeni şiirler söylemem gerek gözalıcı kalelerine
bu mevsim gözlerindeki derinlik gittikçe azalmakta

dedi ki benim tragedyam kanat çırpar hazan eşiklerinde
kuş ölür bağışla kara bir değirmen gibi döner zaman
küllerini kendiliğinden topla

Ömriye KARATAŞ
08.102018