eski zamanlardı ozamanlar
herkes bir kavga telaşındaydı
herkes kendini ıspatlamak için çabalardı
benim yoktu öyle uğraşlarım
şiir yazmaya sevdalıydım
ben sevgiyi anlatmalıydım
her kavganın arasına dostlukla girdim
kimini sonlandırdım
kiminde bir araba dayak yedim
ama vazgeçmedim şiir gibi yaşamaktan
herkes belinde silahla gezerken kurtköyün tenhalarında
ben kalemimle dolaştım
sevgiye sevdalıydım çünkü
ekmeğimi böldüğüm insanların yüzündeki gülücüktü yaşama sebebim
ve dostluktu varoluş nedenim
herkes birşeylerden vazgeçti
ben asla vazgeçmedim
şimdi kimsesiz bir şaiirim
sessiz şaiir derler namıma
kimse dönüp bakmaz kalsamda arkalarında
hiç üzülmem ama
bilirimki birgün şiirler çiçek açacak
şairlerin yazdığı ölen sevdalar tekrar yeşerip yaşamaya başlayacak
herkes vazgeçti hayal kurmaktan
ben mi
ben hiç vazgeçmedim
şarkıların tonu değişti yıllarla birlikte
insanların kalbinin rengi yok artık
gönüller pas tutmuş
sevmek terkettiş kalpleri
mecnun bile vazgeçti sevmekten
leyla bile yoruldu beklemekten
ve niceleri aldattı kendini aldattığının fakına bile varmadan sevdiğini
hereks vaz geçti insani bütün hislerden
şairler kaldı sevgiyi anlatan birde şiirleri
birde hayalleri kaldı
herkes vaz geçti
şairler mi onlar hiç vazgeçmedi
tabiki bende